de Cultuur hier

maandag avond hebben we een hele lange tijd met Lynette zitten praten over van alles, we hebben het vooral gehad over de mama's op stage en over de cultuur van de donkeren mensen. we waren geschrokken van wat Lynette zei over de mama's, we hadden het niet verwacht omdat ze altijd zo lief deden. maar het blijken dus schijnheilige mensen te zijn die altijd opzoek zijn naar sensatie. daarna hebben we het over de begrafenissen gehad hoe die hier verlopen: zodra er iemand is overleden is word het hele gezin kaal geschoren en word die nacht de hele nacht gehuild en bij die gene gewaakt, de volgende dag gaat hij naar het lijken huis en beginnen de nabestaande met het regelen van het feest. de hele familie legt geld bij elkaar (ook al moet hier voor geleend worden) voor een koe en het feest, er word ook altijd een grote tent gehuurd. er word veel eten gemaakt en bier gebrouwd. de begrafenis is altijd op een zaterdag en iedereen is welkom, ook al kende je de persoon niet. veel donkeren mensen gaan iedere zaterdag naar een begrafenis omdat ze dan flink kunnen drinken en van het eten mee kunnen genieten. hier worden allen mensen begraven niemand word hier gecremeerd. ook huilt er niemand op de begrafenis alleen soms het gezin zelf. ze zetten meteen een grafsteen op het graf, dus na een tijd staat de steen al scheef. daarna doen ze er een doek om en 6 maanden later is er weer een feest. ze halen het doek eraf en mag de rest zien wie er overleden is. ze bedoelen hier mee: nu mag de rouw eraf. begraven en vergeten. het was raar om te horen hoe het er hier aan toe gaat en je krijgt er ook wel een naar gevoel bij. vooral dat er mensen gewoon naar een begrafenis gaan voor de drank en voor het eten. echt raar zo zouden wij dit nooit doen. echt onbeschoft.
De mensen hier zijn ook mega racistisch. als we in de rij staan gaan ze of 2 meter achter ons staan of kiezen ze nog liever een lange rij dan achter ons staan. verder worden onze tassen ook altijd gecontroleerd. we worden na geroepen op straat zelfs door de politie die aan het werk is.
De regering hier in zuid-Afrika is ook donker, zij hebben 20 jaar gelden besloten dat de blanke mensen niet meer mogen werken. Alleen als je een eigen bedrijf hebt hier mag je dan wel je familie in betrekken maar dit controleren ze grondig. de donkeren mensen zijn te lui om te leren dus als je universiteit hebt gedaan heb je wel kans op een baan, maar dit is duur en als je niet mag werken is dit moeilijk te betalen. het is hier allemaal heel krom geregeld, zo willen ze hier alles gelijk krijgen.
Hier is het ook normaal dat de kinderen op de laatste plek worden gesteld. de vaders mogen als eerst hun buik vol eten, daarna hun moeder en als laatste pas de kinderen, ze krijgen dus veel te weinig eten. daarnaast staat alcohol bij de vaders ook boven het kopen van nieuwe schoentjes of kleren voor de kinderen. of voor überhaupt een gasfornuis, goede bank, normalen bedden etc.

Dinsdag gingen we met zijn alle met een best raar gevoel naar stage, na alles wat Lynette ons verteld had. het voelt echt een beetje of ze vreemd waren gegaan of zo. het was oneerlijk, we komen daar om te helpen en dan zijn ze zo tegen over ons. gelukkig zijn we er voor de kindjes en niet voor hun. na stage mogen we weer mee met Chris naar de Rommuloti. we mogen allemaal naar ons lievelingskindje. Eindelijk kan ik zien waar Mercy (meissie) woont. vandaag hebben we gelukkig veel goede stenen huisjes gezien. de ene heeft natuurlijk meer als de ander, maar nog hebben ze niks. we komen aan bij meissie en ik zie een stenen huis. ik was zo blij dat ze in ieder geval steen om zich heen had. maar die blijdschap was snel weer weg toen Chris zei dat we door moesten lopen naar achteren. Ze woonden wel in een golfplatenhuisje maar dan bij iemand in de achtertuin. ze woonden hier met 2 broers 1 zus en haar moeder, in een huisje van ongeveer 8 bij 5? ze hadden een klein tv'tje waar een programma op stond waar in geschoten werd.. haar oude zus stond de was te doen en Chris was aan het praten met haar moeder. meissie was met me aan het knuffelen. ik wilde haar echt niet meer los laten, wat was dat een kut gevoel om haar daar achter te moeten laten. zij wilden mij ook niet meer loslaten en begon had te huilen toen ik weg ging. m'n hartje brak echt om haar daar te zien staan in de opening van haar krotje met de tranen over haar wangen.Chris heeft echt veel tijd voor ons genomen en heeft ons super veel verteld en laten zien. ook zijn we nog even over de begraafplaats gereden en vertelde Chris ons het zelfde als wat Lynette vertelde. De begraafplaats was nog maar een jaar open en hij lag al half vol, het was echt triest om te zien. overal onkruid alles stond scheef en veel doeken om de stenen heen. jeejtje wat lagen er al veel kleine kinderen begraven, het zet je toch wel weer goed aan het denken.

na die huisbezoeken kijk je nog anders na de kindjes, je wil ze nog meer liefde geven en je voelt je rot omdat je er niks aan kan veranderen. hun zijn natuurlijk ook niet anders gewent, maar hun zien ook al mensen die in grote huizen wonen, met telefoons lopen en nog veel meer. je krijgt zelfs een beetje een schuldgevoel dat wij het hier zo goed hebben. het liefste neem ik ze allemaal mee naar huis! Vandaag hebben we een gesprek met Chris over hoe we het hier op stage vinden gaan en over de dingen die verbeterd kunnen worden. natuurlijk hadden wij wel een aantal puntjes die verbeterd konden worden! gelukkig mogen we vanmiddag weer op huisbezoek bij kinderen. je ziet als je aankomt dat ze in een keer heel verlegen zijn, of juist heel blij om je alles te mogen laten zien. als je door de rammulotie rijd zie je overal kinderen spelen en rennen. met de kleinste dingen zijn hun blij. ze spelen bijvoorbeeld met platten blikken en een doos. ze moeten via hun voet het blik achterover in de doos krijgen. het is echt leuk om te zien hoe heerlijk die kinderen buiten kunnen spelen met elkaar. helaas zie je ook minder leuke dingen zoals dat een vrouw geslagen word door haar man, en dat er jongens aan het vechten zijn. de kinderen hier worden met veel geweld opgevoed. ze leren hier vanaf kleins af aan al vechten omdat er veel bendes rond lopen en als je niet kan vechten wat moet je dan beginnen tegen hun? ook vinden ze je een homo als je niet kan vechten. veel kindjes zijn niet thuis of bij familie als we na school naar ze toe gaan. ik krijg dan altijd een raar gevoel omdat je natuurlijk niet weet of ze wel de waarheid spreken en je gewoon wil zien hoe ze er bij zitten.

Nou het gesprek met Chris heeft geholpen! in een keer worden de wc's schoon gemaakt, de kasten uitgezocht, gewassen en gedweild! de mama's hebben ook al door dat wij ze door hebben. ze zijn een stuk minder lief! helaas had Lynette dus echt gelijk over ze.
na stage zijn we naar de pep gegaan, dit is een goedkope winkel waar ze allerlei kleren verkopen, dus hier zijn we even gaan shoppen voor onze kindjes.

vandaag maar een kort dagje op stage omdat we mee mogen helpen om een bruiloft klaar te zetten. het was er echt super groot en super mooi. de bruiloft werd bij de bruid in de tuin gehouden. er stond een grote tent en het altaar was versiert er stonden van die bogen met prachtige witte bloemen er aan. overal in de tuin lagen lampjes en stonden kaarsjes. de tafels werden gedekt met diamanten kandelaars spiegels en mooie bloemen. het was een lange dag! de mensen waren super dankbaar dat we mee hebben geholpen anders hadden ze het nooit gehaald.

vandaag (maandag) hebben we weer een vergadering met Chris. dit doen we vanaf nu iedere maandag. we hadden gezegd dat ze de kinderen bijna kokende thee geven en dat ze de kinderen ook in een veel te warm bed stopen. verder hebben we nog gezegd dat de kinderen veel te lang aan tafel zitten. ook vonden we het een goed idee dat de mama's net als ons eens in de week een vergadering krijgen met Chris. om te zeggen wat hun goed vinden gaan of juist niet. na dat wij bij Chris zijn geweest moesten we meteen alle mama's bij elkaar roepen en naar Chris sturen. toen ze terug kwamen was het enge wat we kregen een dodelijke blik. Sophia heeft de hele dag zitten mokken en ons zitten negeren. gelukkig konden de andere mama's nog wel normaal doen. wat een kinderachtige boel daar. we hadden nog tegen Chris gezegd dat ze boos waren. maar dat kon hem niet schelen moesten ze hun werk maar goed doen en hij was geen babysitter. ik moest wel lachen toen hij dat zei. typisch iets voor Chris. gelukkig staat hij aan onze kant en wil hij ook het beste voor de kinderen.